Ziarno Prawdy

Nie wiem dlaczego ( ? ) ale dotychczas nie czytałam polskich pisarzy.

Chociaż właściwie, chyba wiem!

Z tego głupiego przekonania, że " nasze " nie jest wystarczająco dobre.

" Zachodnie"  z pewnością, będzie lepsze.

Duży błąd. Idiotyzm. Osobista porażka.

Kajam się.

I nadrabiam zaległości.

Na początek poszło "Ziarno prawdy", teraz mam na tapecie Żulczyka a w kolejce stoi Halber, kolejny Miłoszewski i Twardoch.

Dziś będzie o Panu  Zygmuncie, bo napisał kryminal doskonały.

Genialny, mądry, nieprzewidywalny.

Uwielbiam TAKIE książki.

Z wyraźnie nakreślonymi bohaterami.

Z tajemniczą scenerią.

Z zaskakującą fabułą, z której jeszcze można się czegoś nauczyć.

No i ten Sandomierz ...

"Ziarno prawdy" to druga po "Uwikłaniu" historia, której bohaterem jest prokurator Szacki.

Świetna postać.

 Lubię gościa.

W ogóle lubię takich facetów - trochę pogubionych, trochę macho.

Szacki zamienia Warszawę na Sandomierz.

Ważne, duże sprawy kryminalne na małomiasteczkowy spokój.

Trochę się szarpie.

Lubi to miasto a jednoczesnie ma wrażenie, że " prawdziwe życie" toczy się gdzieś indziej.

Wszystko zmienia się pewnego chłodnego poranka.

W końcu Szacki ma zwłoki.

Ma sprawę.

Zbrodnia jest okrutna.

Martwa kobieta. Lubiana działaczka społeczna. Zero potencjalnych wrogów.

Zaraz po niej ginie pewien bogaty biznesman.

I potem jeszcze jeden człowiek.

Wiele wskazuje, że motywem są niewyjaśnione spory sprzed lat.

Budzą się dwane demony.

Wszystko ociera się o starą legendę o krwi.

O antysemityzm.

Ludzie niepotrzebnie gadają.

Rośnie napięcie.

Plotka rodzi strach.

Szacki myśli, analizuje, drąży.

Błądzi...

Zagadka oczywiście zostaje rozwiązana.

A motyw ...

okazuję się stary jak świat.

Polecam z pełną odpowiedzialnością :)