Ucieczka.

Spełnia się właśnie jedno z moich największych marzeń.

Ucieczka z miasta.

Długo na to czekałam 

i stało się.

W sobotę z nieskrywaną przyjemnością pozostawiłam za sobą Warszawę,

której szczerze nie znoszę.

Szare, smutne miasto.

Zero sentymentu.

Moich miejskich przyjaciół to dziwi, może nawet oburza.

Ja milczę i uśmiecham się do siebie ...

Bo rano budzi mnie cisza.

Bo za oknem mam staw

a za ogrodzeniem jest rzeka i las, w którym wczesnym rankiem ganiają się lisy.

Bo w ogrodzie rosną moje ukochane modrzewie

a trawa jest miękka jak mech.

Bo powietrze pachnie naturą

a na spacer można iść nad jezioro, do lasu a nie krążyć wokół bloku.

Bo latem będę pić kawę na tarasie, lenić się i wygrzewać w słońcu.

Będę patrzeć jak nieśpiesznie zmieniają się pory roku ...

Będę też oczywiście zasuwać rano z łopatą i odgarniać śnieg, żeby dojść do garażu.

Będę wykuwać przerębel w stawie, żeby ryby miały powietrze.

Będę kosić ten cholernie miękki trawnik.

Przepychać zatkane liśćmi rynny.

Będę cierpliwie znosić fakt, że ciśnienie wody w kranie jest miażdżąco niskie.

A latem prawdopodobnie zostanę pożarta przez komary.

Stojąc w korku na Puławskiej będę wielokrotnie przeklinać moment, w którym kupiłam ten dom.

Ale to nie ważne bo ..

Jestem tu zaledwie od kilku dni i czuję absolutny spokój.

Wczoraj w nocy odkryłam, że przez okno w dachu widać gwiazdy.

P.S. Niektóre nawet spadają :)

P.S. 2 Skończyłam " Ziarno prawdy" ale o tym może jutro  :)